Dit is een foto die op 8 maart 1975 werd genomen tijdens de eerste Internationale Vrouwendag-bijeenkomst in Australië. De bijeenkomst werd gehouden om campagne te voeren voor vrouwenrechten.
We hebben een lange weg afgelegd sinds deze foto werd genomen, maar er is nog een lange weg te gaan voordat de wereld ons als gelijken behandelt.
Vrouw zijn in Australië is een bijzondere reis die gekenmerkt wordt door triomfen en uitdagingen, met name op het gebied van zelfacceptatie en maatschappelijke verwachtingen. Vanaf de vroege dagen van hun kindertijd worden Australische meisjes ondergedompeld in de normen die gesteld worden door een maatschappij met een sterke mannelijke aanwezigheid, een landschap dat soms kan aanvoelen als een complex tapijt van tegenstrijdigheden.
We leven in een gelukkig land, waar kansen in overvloed zijn en meisjes tegenwoordig te horen krijgen dat ze elke horizon kunnen veroveren die ze maar willen. De oproep om onderwijs te omarmen, uit te blinken in elk gekozen pad en onafhankelijkheid te creëren, weerklinkt in de boodschap. Echter, door dit krachtige verhaal te harmoniseren, is er ook een immense druk om te conformeren aan vooraf gedefinieerde rollen die alle andere boodschappen tegenspreken. Het concept van "alles hebben" wordt afgeschilderd als de ultieme aspiratie, maar het schetst een beeld dat eindeloos ongrijpbaar lijkt.
We worden overspoeld met berichten die ons uiterlijk, gedrag en houding dicteren. Deze alomtegenwoordige verwachtingen dragen bij aan verminderd zelfvertrouwen, verhoogde angst en vaak depressie. Vrouwen worden vaak onder druk gezet om iets te zijn wat ze niet zijn.
Vrouwen krijgen nog steeds te maken met weerstand en scepsis wanneer ze streven naar leiderschapsposities of een door mannen gedomineerd vakgebied betreden.
Nooit in mijn stoutste dromen had ik gedacht dat ik als volwassene (of kind) een film met de titel "Barbie" zou kijken. Het duurde lang voordat ik de film zag, en hoe schokkend het ook voor me was om hem te zien, wat me nog meer schokte was dat ik tranen in mijn ogen kreeg tijdens de toespraak van America Ferrera:
"Het is letterlijk onmogelijk om een vrouw te zijn. Je bent zo mooi en zo slim, en het maakt me kapot dat je denkt dat je niet goed genoeg bent. We moeten altijd buitengewoon zijn, maar op de een of andere manier doen we het altijd verkeerd.
Je moet dun zijn, maar niet té dun. En je kunt nooit zeggen dat je dun wilt zijn. Je moet zeggen dat je gezond wilt zijn, maar je moet ook dun zijn. Je moet geld hebben, maar je mag niet om geld vragen, want dat is grof. Je moet een baas zijn, maar je mag niet gemeen zijn. Je moet leidinggeven, maar je mag de ideeën van anderen niet onderdrukken. Je moet het geweldig vinden om moeder te zijn, maar je mag niet de hele tijd over je kinderen praten. Je moet een carrièrevrouw zijn, maar ook altijd op anderen letten. Je moet verantwoording afleggen voor het slechte gedrag van mannen, wat krankzinnig is, maar als je dat aankaart, word je ervan beschuldigd dat je zeurt. Je moet knap blijven voor mannen, maar niet zo knap dat je ze te veel verleidt of dat je andere vrouwen bedreigt, omdat je geacht wordt deel uit te maken van de zusterschap.
Maar val altijd op en wees altijd dankbaar. Maar vergeet nooit dat het systeem gemanipuleerd is. Dus vind een manier om dat te erkennen, maar wees ook altijd dankbaar. Je mag nooit oud worden, nooit onbeleefd zijn, nooit pronken, nooit egoïstisch zijn, nooit vallen, nooit falen, nooit angst tonen, nooit uit de pas lopen. Het is te moeilijk! Het is te tegenstrijdig en niemand geeft je een medaille of zegt dankjewel! En het blijkt dat je niet alleen alles verkeerd doet, maar dat ook alles jouw schuld is.
Ik ben het zo zat om mezelf en elke andere vrouw in de knoop te zien zitten zodat mensen ons aardig vinden. En als dat allemaal ook geldt voor een pop die alleen vrouwen vertegenwoordigt, dan weet ik het ook niet."
Bij Broth or Life zijn we er trots op dat we een bedrijf zijn dat door een vrouw is opgericht en dat door een vrouw wordt gerund.